JUNO เป็นสุนัขพันธ์ Rottweiler เพศเมีย ขนสั้นสีดำ คิ้ว ปาก ขา อก จะมีสีน้ำตาลทอง ซึ่งเราได้เธอมาตอนอายุ 2 เดือน เมื่อ 12 ปีก่อน เป็นสุนัขที่น่ารักมาก ซนและปากคัน ช่างกัดทุกอย่างที่ขวางหน้า ไม่ว่าจะขาโต๊ะ ขาเตียง ขาเก้าอี้ รองเท้า ผ่านการแทะจากเธอมาแล้วทั้งนั้น เราเลี้ยงเธอด้วยนมและไข่ 1 ฟอง ทุกเช้า และอาหารเม็ดสำหรับมื้อเย็น ช่างประจบและติดเจ้าของมากยังกับตังเม ไม่ว่าจะเดินไปทางไหน ขึ้นบันได ลงบันได นั่งอยู่ตรงไหนในบ้าน เธอจะมาซุกตัวอยู่ใกล้ ๆตลอดเวลา พันธุ์นี้ได้ชื่อว่า รักเจ้าของสุด ๆ ค่ะ ทุกคนในบ้านจึงรัก JUNO มาก
เรานอนด้วยกันทุกคืน โดยเธอจะนอนบนพื้นปลายเตียง คอยระแวดระวังภัยให้กับเจ้าของ เมื่อได้ยินเสียงหรืออะไรผิดปกติ จะส่งเสียงเห่าและหอนทันที ช่างขยันทำงานมาก นิสัยเขาจะเป็นมิตรกับเจ้าของ และเป็นศัตรูกับคนแปลกหน้าที่เข้ามาใกล้เจ้าของ เคยมีญาติมาเยี่ยมที่บ้าน ยืนคุยกันดี ๆ เธอเดินมาเห็นเข้า กระโจนงับข้อศอกญาติเลย ดีที่แค่ถลอกนิดหน่อยเท่านั้น ไม่รุนแรง
พอเริ่มเป็นสาวเต็มตัว ขนสีน้ำตาลทองจะเริ่มเข้มจัดขึ้น เราเสริมด้วยแคลเซี่ยม และวิตามินไปกับอาหารเย็นทุกมื้อ เพื่อบำรุงร่างกาย กระดูกและขนให้เงางาม และทุกเดือนต้องป้อนยาป้องกันพยาธิหนอนหัวใจให้ 1 เม็ด เป็นประจำห้ามขาด เขาจะได้อยู่กับเรานาน ๆ ซึ่งฉันจะคอยพูดกับ JUNO เสมอ ๆ ว่า อยู่กันนาน ๆ นะ เป็นสิบสิบปีเลย เพราะรักเขามาก ไม่อยากเห็นเขาจากไปก่อนเรา
เขาชอบมาสะกิดที่ตักขอให้ป้อนอาหารให้ เวลาเรานั่งทานข้าวทุกครั้ง ก็จะอดสงสารป้อนให้ไม่ได้ ต้องให้ทุกที ทำให้เขาเริ่มมีน้ำหนักตัวเพิ่มขึ้นจนสมบูรณ์ ( อันนี้ไม่ดีอย่างยิ่ง ขอบอกทุกคนว่าต้องทำใจให้แข็งสุด ๆ อย่าป้อนอะไรให้พร่ำเพรื่อ เพราะจะเกิดผลตามมาภายหลังค่ะ ) หนักกว่า 40 กิโลกรัม ดีที่ตัวสูงใหญ่เพราะสายพันธุ์ของเขา เราก็เลยไม่ผิดสังเกตอะไร
เมื่อปีที่แล้ว เขาอายุ 11 ขวบ เขาเริ่มเดินขึ้นบันได ตามเราไปห้องนอนบน ชั้น 2 ไม่ได้ ร้องงี๊ด ๆ ก็คิดว่าเขาอ้อน พยายามเรียกให้ตามขึ้นมา เธอก็พยายามอย่างมากที่จะก้าวขึ้นบันไดทีละขั้น ๆ จนได้ เนื่องจากเธอรักเรามาก ๆ แต่เราไม่รู้ว่าเธอเจ็บปวดที่หัวเข่าทั้ง 4 ขา เล่ามาถึงตอนนี้แล้วน้ำตาพาลจะไหลออกมาค่ะ เมื่อคิดถึงสิ่งที่จะเกิดกับเขาตามมาในภายหลัง
เมื่อต้นปีนี้ JUNO เริ่มไม่ตามขึ้นไปนอน จะนอนชั้นล่างตลอด และเริ่มนอนทีละนาน ๆ ไม่ค่อยยอมลุกเดินไปไหน เรียกว่าแทบจะนอนทั้งวันเลยทีเดียว จึงผิดสังเกตและจับอุ้มขึ้นรถ พาไปหาหมอที่โรงพยาบาล ตรวจสุขภาพ ตรวจเลือด X-Ray ทั้งหมด ผลเลือดปกติ แต่ผล X-Ray พบว่าเข่าเสื่อม หมอนรองกระดูกเสื่อม ซึ่งไม่แนะนำให้ผ่าตัด เพราะ JUNO อายุมากแล้ว เทียบกับคนแล้ว แทบจะเป็นคุณยายทีเดียว คุณหมอจึงให้ยาบำรุงมาให้กิน และตามดูอาการ พอก่อนสงกรานต์ JUNO เริ่มหยุดเดิน หยุดลุกขึ้นยืน เราจึงช่วยกันประดิษฐ์ผ้าช่วยพยุงให้เธอลุกขึ้นยืน และค่อย ๆ พาไปที่สนามหญ้าเพื่อให้ขับถ่าย เพราะเธอรักความสะอาดมาก มาตั้งแต่สาว ๆ จะอึหรือฉี่ต้องที่สนามหญ้าเท่านั้น ไม่ทำให้พื้นบ้านสกปรกเลอะเทอะ JUNO ใจสู้มาก ยังกินอาหารได้ทุกมื้อ ขับถ่ายได้เอง เพียงแต่ลุกไม่ได้เลย ฉันจะคอยเช็ดหน้าตาเนื้อตัวให้ทุกครั้งที่ทำภารกิจเสร็จ
ก่อนวันสุดท้ายที่ JUNO จะจากพวกเราทุกคนไป วันนั้น 29 เม.ย.54 อะไรดลใจให้ฉันอุ้มเธอเข้ามานอนในห้องรับแขก เปิด Air และนอนเป็นเพื่อนทั้งคืน JUNO เริ่มหายใจติดขัด ไม่ฉี่เลย กินน้ำก็ลำบาก เช้าของวันที่ 30 เม.ย.จึงรีบพา เขาขึ้นรถไปหาหมอ พอใกล้ถึงโรงพยาบาล ได้กลิ่นแปลก ๆ ยังว่า อึหรือไงลูก พอรถจอดที่โรงพยาบาลเท่านั้น เราเปิดประตูรถออกมา เห็นเขาลิ้นห้อยออกมาและไม่หายใจแล้ว ฉันน้ำตาไหลพราก เรียกเจ้าหน้าที่พา JUNO เข้าห้องฉุกเฉิน ทุกคนช่วยกันเต็มที่ เครื่องปั๊มหัวใจ สายน้ำเกลือ กระหน่ำให้ทุกอย่าง ฉันร้องเรียกเธอตลอดเวลา ว่าแม่อยู่นี่ ๆ อย่าเพิ่งหนีกันไป ที่สุด คุณหมอบอกว่า หัวใจของเธอไม่กลับมาแล้ว ฉันร้องไห้สุด ๆ บอกคุณหมอว่าพอเถอะ สงสารมาก คงถึงวาระของเธอแล้ว ให้ไปสบาย ๆ
เราทำหลุมฝังให้ JUNO ที่บริเวณสนาม ริมรั้ว ให้ของทุกอย่างที่เธอกิน เธอใช้ ไปกับเธอ ไม่ว่าจะหยูกยาอาหาร ขนมที่ชอบ ผ้าเช็ดตัวที่ใช้ ชามใส่ข้าว ทุกคนหลั่งน้ำตาให้ JUNO กันหมด เป็นความรัก ความผูกพันตลอด 12 ปีเต็ม ทุก ๆ วัน ฉันจะเดินไปทักทายเธอเสมอ และบอกเธอทุกครั้งว่า รักเธอมาก ๆ หลับให้สบาย ทุกคนคิดถึงเธอจ้ะ JUNO สุดที่รัก.......
Tip อย่านิ่งนอนใจ รีบพาสุนัขที่ท่านรักไปพบสัตวแพทย์ทันที ที่เห็นอาการผิดปกติ แม้เพียงเล็กน้อย เพื่อให้สิ่งที่เรารัก อยู่กับเราไปนาน ๆ ค่ะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น